Dookoła pnia drzewa

 

Rozpruło się, co było zszyte.

Nie pisane – żyte.

Co zrośnięte 

od narodzin rosło,

latami obrastało do koła,

dookoła świata

i czoła,

jak słoje drzewa

wiosną rosną.

Potem ustala się,

przyzwyczaja,

trwa w posadach,

osad w szklance,

w czajniku kamień  -

opoka sensu i treści,

wiernie.

Ramiona wznosi pień jak do przysięgi.

Nie lada wicher złamie i rozsadzi kręgi. 

I nikt nie woła,

że już nie szumi,

że tylko,

 że zaledwie

szeleści.

 

 

na czasie dla twórców

Tęsknota za morzem - snop światła z LATARNI MORSKIEJ

Link:

Wiersze KBJ w pomorskim magazynie literackim Latarnia Morska

 
POETA NA BRZEGU

O morzu nieskończenie może.
Nie do wyczerpania nakłady pracy
powyżej nosa i uszu.
Jak o miłości i śmierci,
jak o wierze,
Boga i wodę chce obłaskawić.
Gdy muszlą czerpie z oceanu,
przelewa do wygrzebanej jamy.
Z pełnego w pełne,
dla każdego na miarę -
utrzęsionego piasku,
cieczy występującej z granic
to kielicha,
to wiaderka i łopatki,
to studni.

Niebieskie jajka i inne nowe kawałki na portalu PISARZE.PL

W doborowym towarzystwie,  wiersze na portalu PISARZE.PL
Niektóre o wiośnie, o ptaszkach i kwiatkach, niektóre o mieście, o jednym i drugim, jedne liryczne, inne brutalne - z serii "wiersze szorstkie i krzykliwe".  Przypinam też łatkę ludziom pióra (w tym sobie) w cyklu "Pisarz malowany" (może obsmarowany?).
Wiersze (wśród świetnych poetów, koleżanek i kolegów z SPP) na portalu PISARZE.PL
https://pisarze.pl/tag/wiersze/

Link:
Wiersze KBJ - maj 2020  

Oto jeden z " wiosenno-przyrodniczych" : 


Niebieskie jaja w jałowcu kamuflują 

Komu mają mydlić oczy
jaskrawym błękitem,
odwrócone ku niebu
brzuchy samolotów? 
Kto ma ich nie widzieć,
gdy rodzice w beżach i brązach
gonią za chlebem?
Bluebox? Greenbox?
Wyświetlają się na nich
pustota i czczość
w zabójczych oczach niebieskopiórej
krzykaczki.
Aby powracających
nie powitała
otwarta gęba
gniazda.
Pusta.

Wiersze "familijne" czy też "familiarne" ;-)

Wiersze ukazały sie w 2016 roku na portalu PISARZE.PL, 
 ale zniknęły, zatem trzy wklejam tutaj.

Katarzyna Boruń-Jagodzińska

Syn pali

zabawki ojca.

Ocalałe z powstań, rzezi i pogromów.

Nie  "po ojcu".

Po ojcu by się spodziewał

większej powagi

gdy wesoło trzaska w piecu

szklane oko.

Syn pali.

Ojciec pozwala synowi.

Palić.

Zapalniczka jedzie po długim stole

na wariata.

Błyska.

Zajączek. 

Wyskoczył.

Bim bom!

Szykuj się!

Wygnał śpiocha z legowiska

syn.

Obaj kryją

w pleśni

do następnego transportu.

Trzeci

wraca zły.

                                      (Nowa Wieś Warszawska 2015/2016)

Big Black Mama

Czarne się nie wstydzą.

Stare się nie wstydzą.

Podrygują

falują ciała,

pełne cukru

przejrzałe owoce.

Nie boją się,

że ktoś syknie

- mamo, przestań...

Stare się nie wstydzą,

tupią na świat w kole,

śpiewają donośnie

o wiankach straconych,

o jabłkach strąconych,

konikach spragnionych ,

szabelkach złamanych,

nie boją się, że ktoś warknie

- mamo, przestań...

W czterech ścianach

płaczą tańcząc

do niewidomych Murzynów z głośnika.

Biodro rzuca się wpław

i faluje ramię,

dłoń

w łabędzia głowę zamieniona

odpływa w bramę sierocińca,

od domu tak daleko,

odjeżdża jak Lohengrin w czarny chór,

i zamiast kwiatów łzy posyła ślepym,

a oni (po angielsku):

 - mamo, przestań.

Początek wiersza

                                              Dla Teresy Cwaliny

“A tu są kasztany, których nikt nie zbiera”

powiedziała jedna pani drugiej pani.

Obie starsze

ale nie “stare kobiety” z żelaznego repertuaru poetów.

Zabudowania gospodarcze,

wonie ze stajni

i sosen,

waga miejsca .

Październikowe południe w Laskach

starczy za rymy.

Dziwne,

bo kształt tak przyjazny, ciepły,

przyległy do dłoni i kieszeni

rozkoszny póki się twardo nie zmarszczy.

Nawet jeśli w zapomnienie

umknęły, pobiegły

koniki

na czterech zapałczanych nogach.

Siarczystych kopytkach.